Noc

Przekraczając próg nocnego horyzontu wchodzi się w doświadczenie nocy. Umysł usypia. Otwierają się oczy, które widzą swoje dzienne zwycięstwa. Pod czułym spojrzeniem duszy wszystkie te wygrane tracą swoje dotychczasowe znaczenia.
W nocy materia świata gęstnieje. Z oczu spada zasłona. Wzrok wytęża swoje siły. W świetle ciemności widzi się to, co dotychczas pozostawało niewidzialne. Istotne stają się słowa. Te wypowiedziane, nie usłyszane. W ciemności nocy, o której mówię każde ze słów posiada ciężar odczuwany na karku własnego serca. Czasami kark gnie się aż do ziemi. Wtedy zaczyna brakować tchu. Pojmuje się, że język, którym posiadło się świat miał większe znaczenie, niż kiedykolwiek mogło się to wydawać.

„(…) Zdają się nam nieskończone oczy
Które noc

W nas otwarła.
One widzą dalej
Niż najbledsze

Z tych niezliczonych zastępów.
Bez pomocy światła
Przepatrują głębie
Kochającej duszy,

To zaś napełnia wyższą przestrzeń
Niewysłowioną rozkoszą (…)”.
(Novalis, Hymny do nocy, fragment, przełożył Andrzej Lam)

Nocą wędruje się do środka duszy. Dociera się tam, gdzie tryska źródło, z którego czerpie się siłę do życia. Jeśli nie wejdziesz w swoją noc, możesz nigdy tam nie dotrzeć. I umrzesz przeświadczony, że wszystko, co najlepsze ukryte było w fałdach materii. Podczas gdy jest inaczej.
Gdy w twoich żyłach pulsuje krew, w środku duszy rodzi się treść, którą przeczytać możesz tylko na tle ciemnego nieba – nocą właśnie, gdy to, co mniej istotne pozostaje uśpione i bezradne.
Gdy noc otwiera przed nami swoje drzwi, wchodzi się w jej spokojność. Czułą i doskonałą. We wzruszającej ciszy, której nie odczuwa się za dnia, doświadcza się dotyku Tego, który Jest. On nadal przychodzi nocą, jak niegdyś, przed istnieniem czasu i przed tysiącami lat. Właśnie zrywa się wiatr Jego Obecności.