Śladami Królowej… O łagodności

Łagodność

Łagodność. Cecha ta jest rewersem ducha walki (zwłaszcza o siebie samą), którego z takim pietyzmem pielęgnuje kobieta współczesna. Tymczasem niezłomna kobieta z mozaiki – Maryja – kieruje na nas spojrzenie o niebywałej sile łagodności. Przywodzi ona na myśl Polonię Stanisława Wyspiańskiego i historię jej recepcji. Wizerunek Maryi przedstawiony na płótnie artysty okazał się na tyle nowatorski na tle znanej ikonografii Maryjnej, iż – jako niezrozumiany – został odrzucony przez ówczesną publiczność. Wyspiański natomiast był w tym projekcie intrygująco rewolucyjny. Ukazał Maryję dynamiczną, pełną życia. Ma ona twarz zwykłej kobiety, długie, rozpuszczone, falujące włosy, swobodną postawę ciała, a jej święte dziecko – Jezus spogląda wprost na nas. Kobieta z francuskiej mozaiki i ta z płótna polskiego malarza posiadają godność królowej, która splata się z godnością bycia (zwykłą) kobietą.

Godność zawarta w przymiocie łagodności reprezentuje kobiecość rewolucyjną, ale w porządku duchowym. Kobieta o niezłomnym charakterze i łagodności ustanawia nowy ład – porządek miłości. Dokonuje się to przede wszystkim w przestrzeni relacji. Niezłomność będąca owocem miłosnego i przyjacielskiego współprzebywania z Bogiem przenosi się zatem na płaszczyznę ludzką. Obecność kobiety w rzeczywistej przestrzeni, wśród konkretnych ludzi wyraża się w byciu płomieniem, wokół którego wszyscy się gromadzą. Ogień, który ogrzewa duchowo pozwala innemu wypocząć i ochłonąć, bo ciemność oraz potęga wymagań tego świata zakładają na barki człowieka zbyt wielkie jarzmo. Przedstawiciele świata są wymagający i surowi. Reprezentują ducha aktywizmu i nakłaniają do nieustającego samodoskonalenia. W tym bezmiarze wymagań łagodność jest bezcennym darem, siłą zdolną do skruszenia muru, jaki dzieli światy ziemski i duchowy. Łagodność staje się formą duchowej dyplomacji, stanowi most, po którym przechodzi się do świata miłosnej relacji, gdzie można wypocząć i nabrać sił.